Η βερτισιλλίωση προκαλείται από τον μύκητα Verticillium dahliae. Είναι μύκητας εδάφους και προσβάλλει μεγάλο αριθμό καλλιεργούμενων φυτών και ζιζανίων. Η προσβολή γίνεται από το ριζικό σύστημα από όπου τα σπόρια του μύκητα μεταφέρονται μέσα από το αγγεία του ξύλου στο υπέργειο μέρος. Η άριστη θερμοκρασία για την ανάπτυξη του μύκητα είναι 22-23 οC.
Στη χώρα μας προκαλεί σοβαρές ζημιές στη ποικιλία Αμφίσσης που καλλιεργείται κατά πλειοψηφία στη Στερεά Ελλάδα.
Τα συμπτώματά της στην ελιά εμφανίζονται με την ταχεία ξήρανση κλάδων διαφόρων μεγεθών συνήθως στην μια πλευρά των δένδρων. Πολλές φορές η ασθένεια εκδηλώνεται με την μορφή αποπληξίας, δηλαδή γρήγορη ξήρανση του δένδρου.
Σε εγκαταστημένες καλλιέργειες η αντιμετώπιση της ασθένειας είναι πολύ δύσκολη. Για τη προστασία της ελιάς από το συγκεκριμένο παθογόνο μύκητα πρέπει να περιλαμβάνει:
- Μη συγκαλλιέργεια της με ετήσια φυτά
- Περιορισμένη υγρασία
- Καταστροφή των ζιζανίων όλο το χρόνο
- Μη υπερβολική αζωτούχα λίπανση
- Περιορισμένη άρδευση
- Κοπή και καταστροφή των προσβεβλημένων κλάδων/δέντρων
- Απολύμανση των εργαλείων κλαδέματος
- Ηλιοαπολύμανση κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού
Γίνονται προσπάθειες για ανάπτυξη ανθεκτικών υποκειμένων έτσι ώστε να περιοριστεί το πρόβλημα χωρίς όμως θετικά αποτελέσματα.
ΡΗΟΜΑ INCOMPTA
Το παθογόνο αίτιο της ασθένειας διαπιστώθηκε για πρώτη φορά το 1972 σε καλλιέργεια της Κρήτης και ιδιαίτερα στο νομό Ηρακλείου. Πρόκειται για το μύκητα Phoma incompta. Στις καλλιεργούμενες ποικιλίες ελιάς στη χώρα μας, είναι γνωστό ότι περισσότερο προσβάλλονται η Θρουμπολιά και η Κολοβή.
Ο μύκητας σε τεχνητές καλλιέργειες σχηματίζει μικρά πυκνίδια σκούρου χρώματος στα οποία παράγονται πολύ μικρά πυκνιδισπόρια. Η ασθένεια μοιάζει αρκετά με την κορυφοξήρα των εσπεριδοειδών.
Αρχικά στα προσβλημένα δένδρα παρατηρούνται διάσπαρτοι μικροί ξηροί βλαστοί που διατηρούν τα φύλλα τους επί μεγάλο χρονικό διάστημα. Από τους νεαρούς βλαστούς η ξήρανση προχωρεί στους κλαδίσκους και στη συνέχεια στους χονδρότερους κλάδους. Στην επιφάνεια των προσβλημένων κλαδίσκων παρατηρούνται επιμήκεις καστανές κηλίδες με επιφάνεια βυθισμένη που μπορεί να εκτείνονται σε μεγάλο μήκος. Η εξέλιξη της ασθένειας είναι πολύ αργή. Ολική ξήρανση των δένδρων σπάνια παρατηρείται.
Η ασθένεια είναι κλασσική αδρομύκωση και μοιάζει σε όλα της τα χαρακτηριστικά με την κορυφοξήρα των εσπεριδοειδών, όπως έχει αναφερθεί και προηγουμένως. Η καταπολέμηση της είναι εξίσου δύσκολη. Η κοπή των προσβλημένων κλάδων και η επιμελημένη καλλιέργεια των δένδρων, ώστε να δώσουν νέους βλαστούς, βελτιώνει την κατάσταση.
Πηγή: Agravia.gr
